Güle güle..

Hayatınıza bir yerde girmiş sevdiğiniz insanları anlatmak zordur bazen.. Buralara yeni geldiğim yıllarda tanıdım. Yıllarca aynı yerde çalıştık ekmeğimizi paylaştık. Büyüğümüzdü saydık sevildik. O yıllarda daha bir içiçe yaşam vardı sanki sonra herkes yaşam koşuşturmacasında yuvarlanıp giderken bağımın kopmadığı insanlardan biriydi..emekli oldu biraz TR de biraz burda yılları bitirdi. Haftasonları biraraya geldiğimiz arkadaşımın da artık annesi gibiydi. Ana kız gibi birbirlerine latifeler yaparlardı. Her akşam aynı saatte içinde telefonu ve el işi olan minik çantası tin tin gelirdi.Geçen yıl geçirdiği kalp ameliyatından sonra pek konuşmaz oldu,öyle oturup uyku saati gelince giderdi. Sanki bir yabancı gibi bakardı yüzümüze üzülürdük,eski candan sıcak şaka yapan bazen bizi ufakdan azarlar gibi şaka yollu fırçalamasını özlerdik.Yavaş yavaş eski haline dönmeye başlamıştı. Ama biraz iyi görünmüyordu son zamanlarda.. Bahar geldi eşiyle yine TR ye gittiler. Arkadaşım aradı haftabaşı ablamızı kaybettik diye telefonda bir an sustum kaldım.İnanmak zor oluyor böyle durumlarda çok üzüldüm.Sessizce yaşayıp sessizce ayrıldı aramızdan. Şimdi biz yine biraraya gelince gözümüz hep kapıda olacak şimdi gelir diye saati gelince,aynı saatte gelip aynı saatte giderdi... Tek teselli acı çekmeden kimsenin bakımına muhtaç olmadan gitmesi.. Güle güle Hacer abla gittiğin mekan nur içinde olsun,huzurla uyu.. Seni çok seviyoruz ve unutmayacağız... Her haftasonu buluşmalarında yine geleceksin gibi gözümüz kapıda olacak.