Ne kadar...

Hayat ne tuhaf..
Bir gün gülüyoruz
bir gün ağlıyoruz
seviniyoruz
hopluyoruz
zıplıyoruz..
Ömrümüz ne kadar bilmeden
varı yoğu dert ediyoruz.
Dün çalışırken öyle işte aklıma bazen olmadık deli düşünceler gelir.
Bu aralar hem yorgun hem yoğunum.
Yazamıyorum,okuyamıyorum.
kış yorgunluğu gibi bir şey galiba..
Ne diyordum aklıma ölüm geldi işte
öyle aniden..Şimdi diyorum ölürsem arkamdan
birileri var elbet üzülecek.Doğduğumuz gibi öleceğiz
yarına çıkma garantimiz yok.
Kimleri ihmal ettim,birilerini üzdüm mü
gibi bir sürü şey...Öldüğüme üzülmem de arkamdan birilerini
kırıp gittiysem üzülürüm.Bilerek değil de farkında olmadan
belki olabilir ne bileyim..
Ayy sabah sabah içim karardı ama niye..
Sabah şöyle gazeteyi okuyayım dedim intten.
Defne Joy Foster ölmüş,çok genç , bir anne
kendisini pek iyi tanımam.Birkaç kez yarışma programında
izlemiş biraz uçuk biraz abartılı bulurdum konuşmasını,hareketlerini..
Haberi okuyunca insan üzülüyor,her ölüm üzücü ama
genç ölümler daha bir üzer beni...
Geride kalan bebeğine üzüldüm,
huzur içinde uyusun..
Böyle işte hayat kısa,hırslarımıza yenik düşmeden
daha bir insancıl düşünerek yaşamaya çalışalım.
Ne kadar ömrümüz var kim biliyor...
Sanırım bir müddet fazla buralarda olamayacağım.
Hem yoğunluk,yorgunluk üstüne bir de galiba miskinlik var..
İç karartıcı bir yazı oldu ama hayatın da bir gerçeği
unutmamak arada hatırlamak lazım galiba...
Sağlıklı günler herkese...